(روز چهاردهم ماه مبارک رمضان)
باز آ، باز آ، هر آنچه هستی باز آ...
نَبِّئْ عِبَادِی أَنِّی أَنَا الْغَفُورُ الرَّحِیمُ (حجر:۴۹)
به بندگانم خبر ده که یقیناً من بسیار آمرزنده و مهربانم.
توضیح:
درباره معنی «نبأ» گفته شده به خبری گفته می‌شود که هم بسیار مهم باشد و هم مخاطب از آن بی‌اطلاع باشد. حال ممکن است سؤال شود که غفور و رحیم بودن خدا چه اهمیّت ویژه‌ای دارد که مردم از آن بی‌اطلاع باشند؟
مردم شاید از مغفرت و رحمت خدا خبر داشته باشند، اما تصوری از شدّت و گستردگی آن ندارند و یا باور نمی‌کنند.
در برخی روایات وارد شده که روز قیامت، خدای متعال به قدری با مغفرت و رحمتش برخورد می‌کند که حتی ابلیس لعین هم، طمع به بخشیده شدن پیدا می‌کند (که البته بخشیده نمی‌شود!) لکن این مطلب عزمت و شدّت رحمت و غفران الهی را می‌رساند. علامه طباطبایی در این خصوص می‌فرماید: این همه تأکید در این آیه می‌خواهد بگوید که هیچ‌کس نمی‌تواند بر این مغفرت من حد و حدودی بزند و جز به مشیت خودم به هیچ چیزی محدود نمی‌شود. (المیزان، ج۱۲، ص۱۸۰)
حدیث:
مولا امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام در فرازی از وصیت خود خطاب به امام حسن مجتبی علیه‌السلام می‌فرمایند:
فرزندم! هیچ گناهکاری را از رحمت خدا ناامید مکن، که چه بسیار کسانی مقیم در گناه بودند [یعنی بسیار گرفتار و غوطه‌ور در گناه و معصیت بودند] ولی عاقبت به خیر شدند. (تحف العقول (ابن شعبه حرّانی): ص۹۲)