(روز هفدهم ماه مبارک رمضان)
دو پادشاه در یک اقلیم نمی‌گنجند
لَوْ کَانَ فِیهِمَا آلِهَةٌ إِلَّا اللَّهُ لَفَسَدَتَا (انبیاء:۲۲)
اگر در زمین و آسمان جز الله، خدایانی [دیگر] وجود داشت، قطعاً [زمین و آسمان] تباه می‌شد.
توضیح:
علامه طباطبایی در المیزان در تقریر این آیه می‌فرماید: اگر در عالم دو رَب وجود داشته باشد، یعنی دو حقیقت مجزا که دو طرز اراده مختلف دارند بر عالم حاکمند، که اگر این دو طرز اراده یکسان باشد، دیگر دوتا نیستند و اگر دو تا باشند در عالم فساد پیش می‌آید.
مرحوم آیت الله مصباح یزدی نیز می‌فرماید: همه انسان‌های عاقل این را درک می‌کنند که اجزای این عالم، همگی با هم پیوسته و همبسته و بلکه وابسته‌اند و یک نظام واحدی بر کل جهان حکومت می‌کند. این نظام واحد و مرتبط، حاکی از آن است که دستی واحد همة این‌ها را به هم مربوط می‌کند و می‌چرخاند. اگر دست‌های مستقلی بود که هر کدام می‌خواستند مستقلاً این عالم را آن چنان که مقتضای ربوبیت خودشان بود اداره کنند، این عالم متلاشی می‌شد.
حدیث:
حضرت ابا عبدالله الحسین علیه‌السلام در فرازی از دعای عرفه می‌فرماید: حمد و ستایش مخصوص خدایی است که شریکی در سلطنت ندارد تا در ابداعش کسی مخالفت و ضدیت نماید و قدرت کاملش برای صنع و پدیدآوردن موجودات، نیازمند یاری کسی نیست. منزه است خدای یکتایی که اگر جز او خدایانی بودند، نظم آسمان و زمین فاسد می‌شد و از هم می‌گسست. (مفاتیح الجنان (شیخ عباس قمی) : ص ۲۶۳)