(روز بیست و سوم ماه مبارک رمضان)

فرق شیعه با محب

وَ إِنَّ مِنْ شِیعَتِهِ لَإِبْراهِیمَ (صافات:۸۳)
و به‌راستی که ابراهیم از شیعیان او بود.
توضیح:

علامه طباطبایی در المیزان بیان می‌دارد: کلمه شیعه عبارت است از کسانی که تابع غیر خود باشند، و دنبال دیگری به راه بیفتند و کاملاً طبق طریقه او حرکت و عمل نمایند.

در روایات ویژگی‌های متعددی برای شیعیان حقیقی اهل بیت علیهم‌السلام ذکر شده که برخی از آن‌ها در کتاب «صفات الشیعه» اثر شیخ صدوق بیان شده، از جمله می‌توان به مواردی نظیر: تبعیت محض از فرمایشات ائمه علیهم‌السلام؛ گشاده‌دستی و رسیدگی مالی نسبت به خویشان و برادران ایمانی؛ پرهیز شدید از حرام‌های الهی، روحیه پرخاشگری، حرص و طمع؛ عدم کمترین دوستی با دشمنان اهل بیت علیهم‌السلام؛ التزام به نماز شب؛ امانت‌داری و راستگویی؛ تواضع بسیار با خلق خدا و... اشاره کرد.

همچنین، این آیه نشان می‌دهد که «شیعه» به عنوان پیرو راستین راه یک پیشوا، یک عنوان قرآنی است و ائمه علیهم‌السلام به پیروان خود مکرر می‌فرمودند از این که به این نام که عنوانی قرآنی و غیر بدعت است خوانده می‌شوند به خود افتخار نمایند و این عنوان مبارکشان باشد.

حدیث:

شخصی در محضر امام باقر علیه‌السلام مدعی شد که از شیعیان آل محمد صلوات‌الله‌علیهم‌اجمعین است، حضرت از او یکی از ویژگی‌های شیعیان را جویا شد و فرمود: مال و ثروتی که خودت به‌دست آوردی را اگر برای خودت مصرف کنی خوشحال‌تری یا اینکه به مصرف برادران مؤمن برسانی؟ او گفت: خرج خودم بکنم. حضرت فرمود: بنابراین تو از شیعیان ما نیستی، زیرا ما [و شیعیان ما]، اگر مالمان را در راه برادران [ایمانی] خویش صرف کنیم، خوشحال‌تریم از اینکه به مصرف خود برسانیم. ولی بگو از محبان شمایم و از کسانی که با تمسّک به محبت شما، امید نجات دارم. (بحارالأنوار (علامه‌مجلسی): ج۶۵، ص۱۵۴)