آذر صلح‌میرازیی مادر مرحوم کیارش حمیدی جوان تازه‌درگذشته‌ ملایری که دیه فرزندش را برای کمک به احداث کتابخانه اهداء کرده در گفتگو با پایگاه اطلاع‌رسانی نهاد کتابخانه‌های عمومی کشور مهم‌ترین دلیل این اقدام فرهنگی را هزینه کردن این مبلغ در مسیر علایق فرزندش عنوان و بیان داشت: کیارش تنها فرزند من بود و دیپلم معماری داشت. او در کنار ورزش و نجوم، علاقه فراوانی به کتاب داشت و در حین مطالعاتش غالباً از بخش‌های مهم کتاب‌ها و برداشت‌هایی که از آنها داشت نت‌برداری می‌کرد.

وی افزود: گاهی اوقات که دست‌نوشته‌های او را مرور می‌کنم به نوشته‌های جالب و قابل‌تأملی برمی‌خورم که نشان از عمق مطالعات و علاقه فراوانش به اندیشه‌ورزی دارد. به عنوان مثل نوشته‌ای از در مورد «مرگ» خواندم که ترجمانی همسان با همان مفهوم «بازگشت همه ما به سوی اوست» بود.

صلح‌میزایی که فارغ‌التحصیل رشته ادبیات فارسی در مقطع کارشناسی ارشد و معلم است، در تشریح روندی که منجر به تصمیم تحسین‌برانگیزش در اهدای دیه فرزندش برای کمک به احداث کتابخانه شد، عنوان کرد: در ابتدا بسیاری از اطرافیان و دوستان به نوعی مخالف این تصمیم بودند و توصیه می‌کردند این مبلغ را برای کمک به افراد بی‌بضاعت یا تقبل هزینه‌های تحصیل افراد مستعد اما نیازمند کنم.

وی اضافه کرد: روند اداری فرسایشی و دشواری‌های فراوانی که در این مسیر با آن مواجه شدم به راحتی می‌توانست نه‌تنها من بلکه هر کس دیگری که چنین تصمیمی داشت را از ادامه کار منصرف کند اما اندکی ثبات‌قدم به هدفی که مدنظر داشتم باعث شد تا از این کار پشیمان نشوم.

صلح‌میرازیی با اشاره به هدف‌ اصلی‌اش در مسیری که برای هزینه‌کردن دیه طی کرد، خاطرنشان کرد: نیت خیر، اثرگذاری و تشویق به مطالعه مهم‌ترین انگیزه‌ای بود که به من اجازه نمی‌داد مراتب دشوار اداری باعث دلسردی‌ام شود.

مادر مرحوم کیارش حمیدی در بخش دیگری از این گفتگو با اشاره به عمده مواجهاتش با کتاب و کتابخانه، یادآور شد: «کتاب» نخستین جایزه زندگی‌ام بود که در دوران ابتدایی بهمن اهداء شد. شاید همین شیفتگی به کتاب و بزرگ شدن در خانواده‌ای علاقه‌مند به کتاب بود که باعث شد تا در دانشگاه نیز جذب رشته ادبیات فارسی شوم.

صلح‌میرازیی در توصیف حلقه وصلش با کتابخانه، بیان داشت: از همان دوران دانشجویی‌ام با کتابخانه آشنا و همراه بودم. تا زمانی که در ملایر بودم در کتابخانه شهید بهشتی این شهرستان عضو بودم و هنگامی که برای تحصیل به اصفهان رفتم نیز در آن شهر، کتابخانه‌ای دیگر برای مطالعه و فعالیت‌های فرهنگی برگزیدم.

وی افزود: علاقه به کتابخانه باعث شده تا پس از رفتن به هر شهری، نخستین کارم عضویت در کتابخانه آن منطقه باشد. حتی در کسوت دبیری نیز، دانش‌آموزانم را نیز به صورت دوره‌ای برای بازدید به کتابخانه می‌برم و تلاش می‌کنم تا هر چه بیشتر و بهتر آنها را با این مکان فرهنگی آشنا و همراه کنم.

صلح‌میرازیی با تأکید بر اهمیت کتاب و کتابخوانی در جامعه، گفت: مهم‌ترین مولفه‌ی مثبت در آشنایی با کتاب و کتابخوانی عدم‌مواجهه با بسیاری از رفتارهای ناپسندی‌ست که در جامعه به چشم می‌خورند. با کتاب می‌توانیم از همان دوران کودکی، اندیشه، شخصیت و هویت بجه‌ها را شکل دهیم و باعث ارتقای ذائقه و طبع آنها شویم.

این مادر اهل فرهنگ با اشاره به محاسن و اثرگذاری‌های فراوان کتابخانه‌های عمومی، خاطرنشان کرد: کتابخانه‌ها نباید صرفاً فضایی برای دانش‌آموزان پشت‌کنکوری و شماری محدود از دانشجویان و پژوهشگران باشد. این مراکز فرهنگی باید همانطور که از نام‌شان پیداست در اختیار و برای عموم مردم باشند.

وی در ادامه با تمجید از ایده‌های اثربخشی همچون انتخاب «روستاهای دوستدار کتاب»، یادآور شد: برگزاری کلاس‌های آموزشی مفید و اثرگذار نیاز به منابع غنی دارند؛ نیازمندی‌ای که خوشبختانه توسط کتابخانه‌های عمومی کشور مرتفع شده است.

صلح‌میرزایی در پایان با اشاره به لزوم معرفی هر چه بیشتر و بهتر خدمات و فعالیت‌های کتابخانه‌های عمومی، خاطرنشان کرد: اطلاعات دقیق و بنیادی را می‌توان به جای فضای مجازی از طریق تشویق به مطالعه کتاب و دعوت به حضور در کتابخانه‌های عمومی به نسل جدید انتقال داد.